Sinterklaasfeest

6 december is bijna gepasseerd.  Zoals ieder jaar ben ik toch wat bang voor dit kinderfeest....weeral een dag die voor wensouders en ongewild kinderloze mensen zwaar kan vallen. Hoewel... dit jaar viel het mee.  Geen of weinig overdreven dolgelukkige ouders én grootouders opgemerkt, want we zitten met z'n allen weer thuis "dankzij" het rotvirus.

Eigenlijk - bedenk ik me nu - had ik graag met superenthousiaste groot)ouders gepraat, want dan hadden we allen op de werkvloer gestaan en onze sociale contacten niet moeten missen. Zo zie je maar: alles is relatief. En ook, kinderen groeien op en de meeste mensen uit mijn kennissenkring hebben al grotere en zelfs volwassen kinderen. Hier en daar zijn er al grootouders in de maak....😊 en dat is wel pittig.

Het kinderfeest is wel een goed moment om herinneringen naar boven te halen. Ik weet nog hoe ik steevast elk jaar een babypop vroeg of spulletjes voor mijn favoriete pop . En ik kan me ook nog herinneren hoe blij ik altijd was dat ik "mijn kindjes" in het nieuw kon steken.  Wat een fijne, warme herinneringen aan mijn kindertijd, mijn ouders, grootouders en mijn kleine broertje. Wat zou het geweldig zijn als wij  - mijn man en ik - naar de toekomst toe een soort oproep zouden doen om speelgoed en spulletjes te verzamelen voor kinderen die het minder goed hebben, voor wie de Sint niet langs komt en die met lege handjes achter blijven....want met "lege handen achterblijven" daar heb ik wel wat ervaring mee.

Mag ik jullie doorverwijzen naar de Facebook-pagina van Kinderwens Onvervuld waar ook dit gedichtje te vinden is